نه به دنبال بهشت ميگردم و نه راه اينگونه سخن گفتن مي دانم ... شايد هم از ميون تموم جهنمي هاي اين دنيا ، دارم با شما سخن مي گويم :
امامي که همراه با سوزش دردهايم ، ناله هاي بي فروغ شبهايم ، فريادهاي بي صداي روزهايم و ... نباشد ، عطايش را به لقايش بخشيدم !
اين اشک بي دليل ، به دنبال دليلي است تا چکيدنش را توجيه کند ولي آه ... آه از سوز دلي که آرام نمي گيرد ... سخن از باد و باران ، ابر و زلالي آسمان و ... نمي گويم .
تنها و تنها دردست که قصه هاي ناگفته اش را بر زبانم نهاده و بار گناه نشستن و خاموش بودن را از دوشم بر داشته ...
امامي که برخي در آسمانها به دنبالش مي گردند ، ارزاني همان آسمانها ... من زميني ام ، فرزند آدم و حوا ...و صداي مولايم را از همين نزديکي ها شنيده ام ... بگذار تا آن ديگران بر جنونم بخندند ... ولي من بر سادگيشان ، بارها و بارها گريسته ام ...

كي شود از آن ديار صداي رسيدن مردي به گوش هايمان برسد آري مردي كه در برابر وسعت روح و جانش درياها و آسمان ها كم مي آورند
خواهد آمد آن روز
انشاالله همه به آرزويمان يعني كربلا برسيم و اي كاش آن روز مسئول كاروان مهدي صاحب زوان باشد يا علي